Δευτέρα, Αυγούστου 06, 2007

Τριακοστά έβδομα γεννέθλια

Προχθές το βράδυ, παραμονή των τριακοστών εβδόμων γεννεθλίων μου, ήρθε σπίτι ο Δημήτρης. Είχα πολύ καιρό να τον δώ, τουλάγχιστον δύο μήνες. Με βρήκε σε κατάσταση Rock... άκουγα μουσική και έκανα "πρόγραμμα" με το itunes από το desktop στο laptop... (φοβερή φάση!).
Πήραμε μπύρες, σουβλάκια και την αράξαμε στο μπαλκόνι. Τα είπαμε ένα χεράκι... δουλειές, διακοπές, φάσεις από το ταξίδι του με το σκάφος στις Κυκλάδες. Μετά αποσυρθήκαμε στα ιδιαίτερα laptop-ικά μας διαμερίσματα...
Αργά τη νύχτα, έβαλα να δώ το Pulp Fiction για δέκατη φορά ίσως, ενώ αυτός την έπεσε στον καναπέ και ψιλο-κοιμήθηκε. Έπρεπε να φύγει κατά τις 4:30 τα χαράματα για Ελευσίνα. Έκατσα και του έκανα παρέα παρακολουθώντας το μοναδικό Samuel Jackson (Jules) να δίνει ρεσιτάλ στη σκηνή του πρωινού:
"-What does Marcellus Wallace look like?
-What? (Αναποδογυρίζει το τραπέζι...)
-What country are you from?
-...Wha... what?
- "Wha" ain't no country I ever heard off. They speak English in Wha?
-...What?...
-English motherfucker, do you speak it?
-Yes
-Then you know what I'm saying...
-Yes...
-Describe what Marcellus Wallace looks like!
-Wha, What, I...
-Say "What" again (τον σημαδεύει με το όπλο στο πρόσωπο), I dare you, I double dare you motherfucker, Say "What" one more god dammed time.
- ...H...he, he is b...black...
-Go on...
- He's bold...
-Does he look like a bitch?
-What? I...
-(Τον πυροβολεί στο δεξί μπάτσο)
-Aaahhh...
-DOES HE LOOK LIKE A BITCH?
-Noooo...
-Then why you tried to fuck him?"

Δές τη σκηνή στο youtube: http://youtu.be/ru64-1dAbb4


Το πρωί ξύπνησα κατά τις 10 αλλά ξανακοιμήθηκα και σηκώθηκα δύο ώρες αργότερα. Ήρθαν οι φιλοξενούμενες της Αργυρώς (Λίτσα και Ρούλα) να μου ευχηθούν φέρνοντας κι ένα δώρο (απρόσμενο) ένα μπουκάλι Amaretto. Τα είπαμε λίγο και έφυγαν. Μετά είδα τηλεόραση και το απόγευμα βγήκα βόλτα με το ποδήλατο.
Πήγα Ακρόπολη, ανέβηκα μέχρι το λόφο και κατηφόρισα από το δρομάκι προς το Μοναστηράκι. Ήταν υπέροχα. Ενώ βρισκόμουνα στο Μοναστηράκι και κατευθυνόμουν προς Θησίο, εκεί είχα ένα ατύχημα με ένα πιτσιρικά ανεξέλεγκτο, που τρέχοντας ήθρε και στούκαρε με το κεφάλι πάνω στο τιμόνι του ποδηλάτου μου. Εγώ αμέσως κατέβηκα και προσπάθησα να ηρεμήσω τους δικούς του, ενώ αυτός έτρεξε κλαίγοντας στην αγκαλιά του πατέρα του. Πιο πολύς ήταν ο φόβος του παρά ο πόνος από το χτύπημα... Μετά από λίγο και αφού οι άνθρωποι με διαβεβαίωσαν οτι δεν υπάρχει λόγος να κάνω κάτι, συνέχισα με τα πόδια μέχρι το σταθμό του ηλεκτρικού, φοβόμενος μην συμβεί κάτι παρόμοιο με κανένα άλλο διαβολάκι.
Ξανακαβάλησα το ποδήλατο, πηγα όλο τον πεζόδρομο μέχρι τον Κεραμεικό και γύρισα από το Θησείο. Ανέβηκα όλο τον πεζόδρομο της Διον. Αρεοπαγείτου, και στην κορυφή, κάτω από την Ακρόπολη, σταμάτησα να πιό λίγο χυμό και να πάρω μια ανάσα. Κόσμος περνούσε νωχελικά, θαυμάζοντας το μνημείο, γελώντας, συζητώντας... Πέρασε και το τραινάκι του Δήμου γεμάτο με τουρίστες που ξεναγούσε στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας. Όμορφα ήταν. Το απόγευμα αυτό ήταν μια έκπληξη. Ένα δώρο θα έλεγα από μένα για μένα. Ηλιόλουστο και δροσερό, συνοστισμένο μα και άνετο...
Πήγα σπίτι και γέμισα τη μπανιέρα. Έριξα μεσα και άλατα για το μπάνιο, αφρόλουτρο, έβαλα τη μουσική λίγο δυνατότερα στο σαλόνι και... βούτηξα. Έμεινα αρκετή ώρα μουλιάζοντας και ακούγοντας μουσική... Είχα φέρει χυμό και τσιγάρα και άραξα μέσα αρκετή ώρα. Θα ήθελα να είχα μεγαλύτερη μπανιέρα με υδρομασάζ. Είναι καταπληκτικό! Κάνω όμως υπομονή.
Βγήκα από το μπάνιο μετά από καμιά ώρα. Είχα μουλιάσει για τα καλά. Σκουπίστηκα, έβαλα κάτι γρήγορα και πήρα τη μηχανή για να πάω στο Video Club. Πρόφτασα πριν τις ορδές που σαν ακρίδες πέφτουν στις φυτείες του Hollywood κατατρώγοντας τη σοδειά. Πήρα το 300. Είπα να δώ κάτι επικό. Κάτι που να αρμόζει με το κλίμα της ημέρας. Ασε που με τους 300+1 δεν αισθανόμουνα πια μόνος!!!
Ξέφυγα. Ξεχάστηκα. Νύσταξα. Κοιμήθηκα.