Έχω από χθές που σπάω το κεφάλι μου να θυμηθώ τι συμβαίνει με τη μικρή κοκκινοσκουφίτσα στο τέλος του παραμυθιού... Την τρώει ο κακός λύκος -σίγουρα- και μετά; Μόνο ο λύκος έζησε καλά; Εμείς; Εμείς ζήσαμε καλύτερα;Χημεία! Μάλιστα. Από χημική αντίδραση θα πεθάνει τελικά η κοκκινοσκουφίτσα μας. Καθότι όπως μας εδίδαξαν οι διδάσκαλοί μας, κάποια πράγματα όταν αναμιγνύονται δημιουργούν εκρήξεις... ειδικά όταν είναι οξέα (Λαϊνοξύδιο του Υδρογόνου ΗΟL). Όταν ο κακός λύκος (ONE) έφαγε τη γιαγιά (ΟΤΕ) τότε άρχισαν οι αντιδράσεις στο στομάχι του λύκου. Όταν κατάπιε λοιπόν την κοκκινοσκουφίτσα, δεν τη χώνεψε, και την έβγαλε -την αχώνευτη- αμάσητη! Είχε όμως προλάβει το Λαϊνοξύδιο του Υδρογόνου στα στομαχικά υγρά του λύκου να κάνει το κακό στην κοκκινοσκουφίτσα μας...
Τα οξέα, "χαρήκαν" που βρέθηκαν επάνω στο σώμα της κοκκινοσκουφίτσας και άρχισαν να μειώνουν την ταχύτητα αντίδρασής τους για να απολαύσουν το γεύμα τους αργά. Η κοκκινοσκουφίτσα, από την άλλη, δεν κατάλαβε τι γινόταν γιατί απλά ένοιωθε ένα γλυκό μούδιασμα σε όλο της το σώμα... κάτι σαν προάγγελο ενός δυνατού οργασμού, και είχε πάθει "Ντουβρουτζά" (βλ. λεξικό Μπαμπινιώτη, Παράρτημα στ':"Τοπικές αργκό της Θεσσαλίας").
Έτσι, αργά και βασανιστικά, τα οξέα διαβρώνουν το σώμα και το πρόσωπο της μικρής, συμπαθητικής θα έλεγα, κοκκινοσκουφίτσας, μέχρι να φτάσουν στο κόκκαλο. Εκτός κι αν γίνει κάποιο θαύμα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου