Άτιλο

Δεν έχω πολλά να πω σήμερα. Όλο το βράδυ το πέρασα μόνος. Μέσα στο διαμέρισμα της Χαραυγής, βλέποντας τηλεόραση και χαζεύοντας στο διαδίκτυο. Πήγε μία το βράδυ και μπήκα στο ιστολόγιο για να βρω καταφύγιο. Μέσα από τις παγωμένες, γαλανόλευκες σελίδες του είδα ένα χάος να με καλεί. Το κοίταζα και αυτό δεν άλλαζε. Μερικές στιγμές είναι σαν να αιωρούνται αιώνες πάνω από το βλέμμα μας, σαν να μη θέλουμε να τις ζήσουμε, σα να μη θέλουμε να τις αισθανθούμε. Αυτές όμως είναι εκεί. Υπάρχουν και το ξέρουμε. Στρουθοκαμηλίζοντας τις αποφεύγουμε στιγμιαία για να βολευτούμε από το κενό μας, έστω και στιγμιαία, αλλά αυτές είναι εκεί να μας θυμίζουν τις άδειες ώρες που αφήσαμε να περάσουν μην κάνοντας τίποτα ουσιαστικό. Πέρασαν πολλές τέτοιες στιγμές τελευταία πάνω από το βλέμμα μου. Άφησαν σημάδια μέσα στο μυαλό μου κι ας ήταν κενές. Πέρασαν σαν αέρας που άυλος παρασέρνει το κόκκινο μαντήλι μιας γυναίκας που στέκεται σε μια ασπρόμαυρη ακρογιαλιά. Δεν ήταν το άγγιγμά της που το έβαλε στον ξέφρενο χορό, αλλά το άυλο ρεύμα του αέρα.