Τρίτη, Μαρτίου 18, 2008

Ε, ρε Λαζόπουλος που μας χρειάζεται!

Πρωινό Τρίτης 18 Μαρτίου 2008. Οι απεργίες καλά κρατούν. Οργασμός απεργών κατά των ασφαλιστικών μέτρων που προωθεί η κυβέρνηση-φάρσα. Τα σκουπίδια έχουν κατακλύσει τις γειτονιές της Αθήνας. Έξω από την είσοδο της πολυκατοικίας μου ένα βουνό από ξεχυλισμένες πλαστικές σκούλες απορριμμάτων διαμορφώνει ένα νέο τοπίο, πιό τριτοκοσμικό, πιο "ανθρώπινο".
Κατεβαίνω τις σκάλες προς το ισόγειο και περνώντας από τον πρώτο όροφο συναντώ μια "κυρία" να βγαίνει από το διαμέρισμά της κρατώντας δύο σακούλες (μαντέψτε το περιεχόμενο). Χαμηλώνω το ρυθμό βηματισμού μου για να δω τι θα κάνει... Φτάνω στο ισόγειο και βγαίνω στο προαύλιο όπου συναντώ την κοπέλα μου που με περίμενε για να την πάω στη δουλειά της, αφού το λεοφωρείο που περίμενε δεν ήρθε ποτέ... Την ίδια στιγμή, η "κυρία" με προσπερνάει, ανοίγει την εξώπορτα, κοντοστέκεται πλάι στο βουνό με τα σκουπίδια, και αποθέτει τις σακούλες της χωρίς φόβο αλλά με πάθος, κατακτώντας το νέο ρεκόρ στην κορυφή του βουνού. Δεν άντεξα!
- Συγγνώμη, λέω, γιατί αφήνετε τα σκουπίδια σας εδώ; Δεν βλέπετε την κατάσταση;
Αυτή πάγωσε προς στιγμή, αλλά το ξεπέρασε εύκολα:
- Εγώ εδώ μένω, μου λέει με αηδιαστική απάθεια. Τι να τα κάνω;
- Κι εγώ εδώ μένω, της απαντώ, αλλά τα σκουπίδια μου είναι όλα στο μπαλκόνι μου, έξω από την κουζίνα.
- Και όλα αυτά πως έγιναν; Ρωτάει, και μου δείχνει το "βουνό".
- Εσείς τα κάνατε! της απαντώ. Εσείς και οι όμοιοί σας! Σας ευχαριστούμε που κρατάτε την Αθήνα βρώμικη, της απαντώ.
Λογικά, ένας άνθρωπος που έχει έστω και μια ρανίδα αυτοσεβασμού ή συνείδησης θα προσβάλλονταν από μια τέτοια ξεφτίλα. Όμως η "κυρία" δεν πτοήθηκε. Μου γύρισε την πλάτη και πήγε στη δουλειά της. Και είμαι σίγουρος ότι η ίδια κυρία μόλις πάει στο γραφείο της και έρθει η ώρα του καφέ με τις συναδέλφους της, αυτή η ίδια θα είναι επικριτής της αφόρητης κατάστασης με τα σκουπίδια. Να, το λέω και ανατριχιάζω! Αυτή η καργιόλα θα το παίζει καθωσπρέπει στις άλλες...
Έτσι μού 'ρχεται να πάω το απόγευμα, να αρπάξω καμιά δεκαριά σακκούλες από τις παλιές, αυτές που έχουν τρυπήσει και τρέχουνε ζουμιά, και να τις αφήσω πεσκέσι έξω από την πόρτα της. Αλλά κάτι τέτοιο θα με έκανε χειρότερό της.

Δεν υπάρχουν σχόλια: