Τρίτη, Σεπτεμβρίου 01, 2009

Πυρκαγιές και επιχειρησιακή ετοιμότητα...



2009 Αύγουστος. Η Βορειοανατολική Αττική έχει καεί. 2 μόλις χρόνια μετά τις πυρκαγιές στην Πελοπόνησο δεν έχει αλλάξει τίποτα προς το καλύτερο, αλλά δεν έχει μείνει και τίποτα στάσιμο, απλά αντί να πάμε μπροστά πάμε πίσω ολοταχώς...

Εδώ έχουμε ακόμη ένα δείγμα του φοβερού και τρομερού κρατικού τέρατος που είναι τόσο αργό και άκαμπτο που απορείς πως ελίσσεται τόσα χρόνια! Μιλάω για ένα σύστημα και μια νοοτροπία που διέπει κάποιους καρεκλοκένταυρους, πουριτανούς τυχοδιώκτες που παρασιτούν εις βάρος της κοινωνίας αλλά και του περιβάλλοντος, και θέτουν σε κίνδυνο ζωές και περιουσίες ενώ την ίδια στιγμή η ηγεσία της κυβέρνησης μιλάει στα ΜΜΕ για το ακριβώς αντίθετο.

Είδαμε όλοι τον πρωθυπουργό όταν, κατά την περίοδο των πυρκαγιών στην Β.Α. Αττική επισκεύθηκε ένα βραδάκι τη μοίρα των ιπτάμενων πυροσβεστικών μέσων στην Ελευσίνα για να συγχαρεί το προσωπικό για τις προσπάθειές τους. Μπράβο και καμάρι και λεβεντιά και περηφάνεια στα τέκνα της πατρίδας. Ναι... αλλά δέν είναι μόνο αυτοί.

Η ψυχή της δύναμης είναι μεν ο χειριστής του canadair αλλά και χωρίς το ίδιο το αεροπλάνο μπορεί να γίνει δουλειά; Πρώτα λοιπόν πρέπει να διασφαλιστεί η ασφάλεια της πτήσης (για να μη θρηνήσουμε κι άλλα νέα παιδιά) και μετά να δώσει ο χειριστής τη μάχη με τις φλόγες. Σωστά;

Οι υπεύθυνοι λοιπόν αξιωματικοί της πολεμικής μας αεροπορίας, μέχρι πέρισυ (2008), εξασφάλιζαν το αξιόμαχο των εναέριων μέσων με τεχνικούς της αεροπορίας, αλλά και με κλιμάκια τεχνικών της Ελληνικής Αεροπορικής Βιομηχανίας (ΕΑΒ), οι οποίοι ήτανε παρόντες καθ' όλη την περίοδο του καλοκαιριού στις δύο μοίρες των canadair που υπάρχουν στην ελλάδα: Μια στη Θεσσαλονίκη, με τα παλιά CL215 (τα λεγόμενα "διάρια") και την άλλη στην Ελευσίνα, με τα νέα, CL-415 (τα λεγόμενα "τεσσάρια").

Οι τεχνικοί της αεροπορίας είναι καλά και άξια παιδιά, αλλά έχουν σημαντικά μειωμένες τεχνικές γνώσεις, οι οποίες χοντρά-χοντρά είναι σε επίπεδο... "Πονάει χέρι-κόψει χέρι" τις περισσότερες φορές. Ευτυχώς λοιπόν που υπάρχουν και κάποιοι σοβαροί τεχνικοί στον ιδιωτικό τομέα, οι οποίοι δε φοβούνται να βάλουν τα χέρια τους μέσα στον κινητήρα και να τον επισκευάσουν. Αυτούς τους τεχνικούς, οι κύριοι της αεροπορίας θεώρησαν σωστό να τους σταματήσουν από φέτος και να μην τους έχουν μόνιμα καθ' όλη την περίοδο του καλοκαιριού στα υπόστεγά τους, αλλά να τους φωνάζουν μόνο όταν πραγματικά τους χρειάζονται. Και αυτό γιατί; Ε γιατί άλλο; Για να ρίξουν το κόστος συντήρησης, καθότι ένας τεχνικός της ΕΑΒ με έδρα το Σχηματάρι Βοιωτίας, όταν πρέπει να αποσπαστεί στη Θεσσαλονίκη ή την Ελευσίνα σε κλιμάκιο της πολεμικής αεροπορίας, πρέπει να πάρει τα εκτός έδρας του, τις υπερωρίες του, την ασφάλισή του και όλο το πακέτο παροχών. Ε, κάποιοι λοιπόν θεώρησαν σκόπιμο φέτος (2009) να μην το πάρουν αυτό το πακέτο οι τεχνικοί της ΕΑΒ για όλο το καλοκαίρι, αλλά μόνο για όσο θα τους ήτανε χρήσιμοι... Και μη φανταστείτε ότι ακόμη και στην ΕΑΒ οι τεχνικοί για τα συγκεκριμένα αεροπλάνα είναι πολλοί. Μιλάμε για μονοψήφιο αριθμό, πολύ κάτω της 5-άδας οι οποίοι κι αυτοί έχουν αρχίσει να αποτελούν είδος υπό εξαφάνιση...

Έχουμε δηλ. από τη μία την πολεμική αεροπορία που δεν μπορεί να συντηρήσει σωστά τα Canadair, και από την άλλη τους μοναδικούς εν ελλάδι -δυσεύρετους- τεχνικούς που μπορούν να το κάνουν αυτό σωστά και γρήγορα, οι οποίοι δουλεύουν για την Ελληνική Αεροπορική Βιομηχανία και τίθεται θέμα χρημάτων (δεν θέλω να φανταστώ τίποτα άλλο) σ' ένα ζήτημα τόσο ευαίσθητο και σημαντικό όπως η πυροσβεστική ετοιμότητα της χώρας!

Ο θεός να μας φυλάει δηλαδή, μην πάρει καμιά φωτιά το Σεπτέμβρη... καήκαμε!