Ο χώρος λευκός-ψυχρός και άμουσος. Όλα λευκά, σα να είσαι σε κλινική του προηγούμενου αιώνα, ξέρεις αυτές με τα ψηλοτάβανα δωμάτια και τα ξύλινα κουφώματα που απ' τις τόσες στρώσεις λαδομπογιάς έχουν γίνει διπλάσια. Περιμέναμε να δούμε τους τραυματίες του Β' παγκοσμίου να είναι ξαπλωμένοι δίπλα μας και να ακούνε τα νέα του BBC από το ραδιόφωνο. Μουσική δεν υπήρχε πουθενά, μόνο η βουή απο τους θαμμώνες που τρώγανε πιο δίπλα. Ένα δωμάτιο που μόνο για φαγητό δεν εμπνέει με ψυχρές αποχρώσεις και χαρακτήρα που έχει πιαστεί στο ανάμεσα... ούτε μοντέρνο το λες, ούτε και κλασσικό.
Το προσωπικό ευγενικό και τυπικό αφενός, πολλές φορές αφεταίρου μας παραξένεψε κάποιος που θέλοντας να δώσει μια ιδέα επαγγελματισμού ή φιλικής προσσέγγισης συχνά φλυαρούσε ακουμπώντας τα πιάτα στο τραπέζι λέγοντας "Αυτό θα πάει εεεεδώ, και αυτό εεεεκεί..." Tre banal!
Το τραπέζι μας; Στρωμένο με ένα γκρι, χάρτινο (low-budget?) τραπεζόχαρτο χασαποταβέρνας με το λογότυπο του mamakas σε λευκή μεταξοτυπία να δεσπόζει στο κέντρο. Μια αποτυχημένη απόπειρα μινιμαλιστικού σχεδιασμού (ο οποίος είναι και πανάκριβος εν τέλει).
Να πάμε και στο menu? Ε, αυτό πια ήταν Η έκπληξη...
Σαλάτα mamakas: Μέτρια σε γεύση και φαντασία, ψηλή σε τιμή: 17 ευρώ αν δεν κάνω λάθος (λάχανο, μαρούλι, καρότο, πράσινη πιπεριά, κάπαρη, ντομάτα, πατάτα βραστή και παντζάρι.)
Πιπεριές με ανθότυρο: Άνυδρες, ξερές, χωρίς λάδι ή ίχνος πρόσθετου (λεμόνι ή ξύδι), ξαναζεσταμένες, με το ανθότυρο να έχει αρπάξει λιγάκι και να μυρίζει οτιδήποτε άλλο εκτος από ανθό... Η γεύση θύμιζε κάτι από τραχανά(!)
Κοπανιστή Μυκόνου: Η απόλυτη γευστική Βαβέλ. Έψαχνα, έψαχνα να βρω τι μη-βρώσιμο θα μπορούσε να είναι τόσο χάλια σε γεύση, και πάνω που έλεγα ότι το βρήκα, έψαχνα για κάτι ακόμα πιο εμετικό (λάδι μηχανής με πράσινο σαπούνι, όχι όχι, Γράσσο με τριμμένο γύψο και βενζινόκολλα...)
Μελιτζάνες φούρνου με τυρί: Απαίδευτο πιάτο. Σαν ένδειξη διαμαρτυρίας του ΣΕΦ το εκλάβαμε. Η σάλτσα ντομάτας ήταν σχεδόν ωμή, η μελιτζάνα μελάτη και ανάλατη, χωρίς ίχνος γεύσης σκόρδου ή μαϊντανού, αλλά τεσπα, το φάγαμε γιατί έκανε πείνα...
Σουτζουκάκια Σμυρναίικα (πιάτο ημέρας): Στεγνό το κεφτεδάκι και σκληρό, δεν είχε βράσει μέσα στη σάλτσα του για να τραβήξει. Η γεύση του κρασιού στη σάλτσα ήταν λίγο παραπάνω έντονη απο όσο θα θέλαμε, τα μυρωδικά δε, ήταν λιγότερο έντονα απ΄όσο θα θέλαμε. Η σάλτσα είχε έντονο και φωτεινό κόκκινο χρώμα, σα να φωσφόριζε εν πράμα. Μαγειρεμένα πολύ νωρίς και ξαναζεσταμένα.
Κοτόπουλο με πλευρώτους (πιάτο ημέρας): Στήθος κοτόπουλο μαγειρεμένο με μανιτάρια πλευρώτους και σάλτσα λεμονιού με μια αίσθηση μουστάρδας στο τέλος. Νόστιμο και ορεκτικό πιάτο, θα μπορούσε να είναι τέλειο αν ήταν μαγειρεμένο πιο πρόσφατα και όχι ξαναζεσταμένο.
Κρασί: Ποτήρι ροζέ (200ml έλεγε ο κατάλογος, που αμφιβάλω αν ήτανε τόσο...) ημίγλυκο, αρκετά εύγευστο και ταιριαστό στο αμφιπλευρο μάτς μεταξύ ντομάτας και λεμονιού: 5,40 Ευρώ το ποτήρι. Κόστος λέμε!
Νερό εμφιαλομένο Ιόλη: 3,80 το μπουκάλι (5 φορές πάνω απ το κόστος δηλαδή).
Σύνολο τραπεζιού: 73,50 Ευρώ. Τα πιό αδικοχαμένα!Προσφορά του καταστήματος: Πιάτο με φρούτα (Μήλο, μανταρίνι, πορτοκάλι, φράουλα) και δύο σφηνάκια Λιμοντσέλο (για να πάνε κάτω τα φαρμάκια).
Το σχόλιό μου@mamakas: Μια ευκαιρία είχες. Την έχασες; Μ' έχασες!
