Πέρασε πάλι ο αγράμμητος
την τεθλασμένη της ζωής του τη γραμμή.
Βγήκε σε όχθη άγνωστη, θαμπή
θαμπή, σα να του καίει ο ήλιος τη ματιά.
Σ' ένα ποτήρι ολόγιωμο με το νερό της κρήνης
έπινε ζωή και δίψαγε, διψούσε φως και έπινε...
Πίσω για να γυρίσει κάνει,
μα έχει δύσει πια το φως
κι οι τεθλασμένοι κόσμοι του
γεννούν καμπύλες. - Πλάνη;
Πέρασε πάλι ο αγράμμητος
να πάρει τα ξυσμένα του μολύβια,
και αναβλύζουν 'ποθυμιές τα χέρια του
και τ' ασπρισμένα του τα φρύδια.
